zondag 8 november 2009

101 jaar in de sint lievenspoortstraat!


Edmond Vermeulen, al 37 jaar alleen, maar geen sprake van sociale isolatie.fvv
Een zonnige zaterdagnamiddag. Tijd om Edmond op te bellen voor
een afspraak. "Hallo, ik ben van het seniorenkrantje ... neen
mijnheer, ik heb niets vandoen ... Ja maar, ik ben van het
seniorenclubhuis ... neen, 'k heb niets nodig!" Einde gesprek. Wat
nu gezongen of geschreven? Wist ik veel dat mijnheer Vermeulen twee
jaar daarvoor bezoek kreeg van van drie opdringerige, als zigeuner
geklede, vrouwen en een half uur later al zijn spaargeld kwijt was.
Het gekende verhaal. MEER LEZEN? klik op de foto van Mon.

Drie dagen later bel ik aan bij Annie.Samen gaan we op
burenbezoek bij Edmond Vermeulen, 102 lentes jong en als 't God
belieft wordt hij 103 op 2 september. Het ijs is vlug gebroken en
Edmond blijkt een vlotte verteller te zijn. Mijnheer Vermeulen is
de zoon van een kleermaker met 9 kinderen. In die tijd was dat een
normale familie. Twee oorlogen heeft hij meegemaakt en twee keer
werd zijn huis kapotgesmeten. Tijdens de "Tweede Oorlog" woonde hij
aan Merelbeke Sation. Gans de straat was platgebombardeerd maar de
Statie stond er nog! Van de "Eerste Oorlog" weet hij nog dat de
mensen echt niets hadden. Met een droge croute brood waren ze
content. In het melkhuis werd hij als 9-jarige bijna dood geduwd
voor een litertje melk. Toch waren er ook de plezante momenten.
Boven de 14 jaar mocht men zonder toelating niet buiten Gent reizen
maar de kinderen mochten overal naartoe. Ook was er eens een
Duitser die hem om een brood zond en die mens staat daar nu
misschien nog op te wachten. En toen de moffen weg waren gingen de
kinderen hun barakken " inspecteren ". Maar deze heldendaden mag ik
niet voortvertellen.De Grote Oorlog viel voor onze Mon ook al niet
zo erg mee. Op de vlucht in Frankrijk werd hij opgepakt omdat hij
een fiets geleend had zonder dat te vragen aan de eigenaar.
Resultaat: 6 maanden hard labeur in Duitsland en dagelijks één
emmer soep om met dertien te delen.

Verder verliep het leven van Edmond Vermeulen zoals dat van de
modale Gentenaar uit die tijd. Zijn vader-kleermaker woonde in
Melle, dus ging hij daar bij de paters naar school en leerde er de
schoenmakersstiel. Op zijn veertiende trok hij naar de
Gantoise-fabriek ( Filature du Rabot aan de Nieuwevaart ). Eens 16
ging hij naar de schoenfabriek: eerst "Bonnevalle" en dan
"d'Anvers" waar nu het zwembad Van Eyck is. Rond zijn achttiende
zat hij op een mooie zondag in de cinema voor een meisje dat zot
was van zijn schoon zwart haar. Haar vriendin zei nog: "Zwart en
blond dat gaat niet samen" maar de foto van die blonde staat nu nog
op zijn kast. Want toen hij 22 was troude hij met zijn schone
Madeleine. Ze gingen samen met haar ouders aan Merelbeke-Statie
wonen en begonnen er een schoenmakerszaak. En ze zouden er nog lang
en gelukkig geleefd hebben als er niet dat bombardement van 1944
geweest was.

Zonder huis, zonder werk verhuisde het koppel naar de Sint
Lievenspoortstraat. Dank zij het reparatiewerk dat ze kregen van
een paar bevriende schoenwinkels in 't stad konden ze terug aan de
slag. Na een paar jaar had Madeleine vooraan een schoenwinkeltje en
Edmond lapte achteraan in zijn ateljeetje schoenen. En in dat grote
geluk ging "De Geschiedenis" aan hen voorbij. Hij ging zijn kaartje
leggen in de Pick-Nick in Gentbrugge, zij ging zo graag Kerstmis
vieren bij de neven en de nicht in Parijs. Ondertussen stierf ook
zijn oudste broer aan malaria als vrijwilliger in De Congo. Zo
kabbelde het leven verder tot die vervloekte dag in 1971. Madeleine
was niet meer.
Edmond ging nog regelmatig naar de Racing en de Gantoise met
Etienne en Felix. Ook het tennis op TV volgde hij graag. Maar
liever nog ging hij kaarten met de vrienden in seniorenclubhuis
Citadel. Wondermooie momenten heeft hij meegemaakt met Marcel,
Rosa, Julien, Marcella, Eric, Leon en de anderen. Na zijn
honderdste verjaardag is hij niet meer gaan kaarten. Hij kreeg toen
wel een album van die Secretaresse van 't Stad met haren Hond. Als
hij op 2 september 103 wordt zal die zotte blare wel weer rond zijn
nek vliegen want ze kent hem ondertussen al. En hoe wordt een mens
nu zo oud? Simpel: braaf zijn, nooit moeilijkheden maken en steeds
op uur en tijd zijn!

Het is heel plezierig om zo oud te worden maar ge zijt wel veel
alleen. Zelfs met een goede buurvrouw als Annie die alle dagen
langskomt ... (Hugo Roggeman)

Geen opmerkingen: