Op dezelfde dag dat zijne vreemd gekapte haatdragendheid Geert Wilders met zijn beruchte anti-koranfilm het wederzijdse begrip tussen de culturen allerminst een dienst heeft bewezen, komt er met Bienvenue chez les Ch’tis een film in de zalen die er voor zorgde dat heel Frankrijk eensklaps verliefd werd op de ooit zo verguisde en bespotte grauwe noordelijke Franse Westhoek. Wedden dat Elio Di Rupo miljoenen veil heeft voor een film die een zelfde positief effect kan teweegbrengen voor het imago van Wallonië?Philippe Abrams (Kad Merad) is postbediende in het zonnige en zuidelijke Salon-de-Provence. Om aan de grieven van zijn wispelturige vrouw Julie (Zoé Félix) te voldoen tracht hij op enigszins onorthodoxe wijze een overplaatsing te forceren naar de nog zonnigere en zuidelijkere Côte d’Azur. Philippe verkrijgt zijn overplaatsing, maar niet bepaald naar de gewenste streek. Met lood in de schoenen en een jas die stevig wat vrieskou aankan verhuist hij zonder vrouw een zoonlief naar Bergues in Frans-Vlaanderen waar hij zich verwacht aan permanente vriestemperaturen en ongeciviliseerde, alcoholverslaafde armoezaaiers. Al snel moet Philippe zijn scepticisme overboord gooien wanneer hij een hechte vriendschap opbouwt met de plaatselijke bewoners die zichzelf trots Ch’tis noemen.
We zullen maar gelijk met het slechte nieuws beginnen: Bienvenue chez les Ch’tis is zeker geen perfecte film. Het scenario van Dany Boon (tevens regisseur en medehoofdrolspeler) doet af en toe wenkbrauwen fronsen. Zo voelt de ingeweken postdirecteur zich toch al wel erg snel thuis in zijn nieuwe omgeving. De film verzandt soms iets te veel in typische Franse burleske humor en na een tijd doemde er ook een déjà-vu gevoel op wanneer er nog maar eens gelachen wordt met het Ch’ti-dialect dat klinkt alsof de spreker een hete aardappel in zijn mond heeft. Bovendien betogen vele mensen uit de streek rond Sint-Winoksbergen (Bergues) dat de film de Frans-Vlaamse cultuur verwart met de ‘modieuze’ Ch’ti-cultuur uit Picardië. Maar ach, laat ons geen Wilderse kniesoor zijn, want uiteindelijk is dit simpelweg een vertederend en bij wijlen erg amusant en gemoedelijk filmpje. En laat ons eerlijk zijn: Een Franse film die onze Vlaamse frietkotcultuur verheerlijkt, moét gewoon gekoesterd worden.
(verslag van www.kutsite.com, dank aan Klaas voor het voorstel!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten